Henryk Stankiewicz - architekt, wykładowca akademicki.
Członek O. Warszawskiego SARP.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1928). Doktor nauk technicznych (1938). Doktor habilitowany (1945). Profesor nadzwyczajny (1957).

Właściciel Biura Technicznego Stankiewicz i Sp., Inżynierowie, sp. z o.o. w Warszawie (od 1929). Kierownik biura technicznego Dyrekcji Budowy Obiektów na Wystawę Komunikacji i Turystyki w Poznaniu (1930). Współwłaściciel przedsiębiorstwa «Oro-Conco» Biura Izolacji Inżynieryjnej i Wytwórnia Izolacji, sp. z o.o. (od 1935). Starszy asystent w Katedrze Konstrukcji Budowlanych Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (od 1935). Inicjator i kierownik Zakładu Badawczego Budownictwa. Wykładowca tajnego Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Profesor Instytutu Techniki Budowlanej w Warszawie.

Autor m.in.:
- pawilon papierniczy na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929) - współautor Bohdan Nowak.

Publikacje m.in.:
- Biała rewolucja. Demokracja, pieniądz, praca; Warszawa 1937;
- Dachy płaskie i tarasy; współautor Stefan Bryła, Warszawa 1938;
- W sprawie ochrony budowli od wody; współautor Stefan Bryła, Warszawa 1938;
- Zabezpieczenie budowli przed wilgocią, wodą gruntową i korozją; Warszawa 1959.

Przewodniczący Komisji Badań Naukowych ZG SARP.

Członek Komisji Izolacji Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Członek Stowarzyszenia Inżynierów Budowlanych. Współzałożyciel Naczelnej Organizacji Inżynierów. Wiceprezes Społecznego Zrzeszenia Inżynierów.

Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej (1920). Więzień obozów koncentracyjnych Gross-Rosen i Leitmeritz.

Odznaczenia m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Zwycięstwa i Wolności, Medal «Za Warszawę». Laureat nagrody przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki PAN (1976).

Pochowany na cmentarzu w Milanówku.